Zaczęłam go robić w styczniu zeszłego roku, gdy Krzyś był już w drodze. Nieco trwało, by wszystkie te cząsteczki połączyć ze sobą (i nitki pochować brr…), ale efekt myślę wart pracy 😀
Wzór kocyka (Kocyk babuni II) z książki „Szydełkowanie” Lesley Stanfield – gdyby komuś bardzo przypadł do gustu, mogę zeskanować 🙂
Szukałam czegoś z kotkiem, dla dziewczynki, która bardzo lubi te miłe stworzonka i wpadło mi w oczy śliczne etui z tej ruskiej stronki.
Moja wersja nie jest tak idealna jak oryginał, ale myślę, że jak na podpatrywacza szydełkowych cudeniek i tak całkiem nieźle mi poszło 😛
Gdyby ktoś chciał i potrzebował instrukcji – dysponuję swoją własną wersją, niestety tylko rysunkową… Zajdziecie ją tutaj: etui-kotek-schemat.pdf
Już jakiś czas temu wyszydełkowałam na specjalne zamówienie, zimowe rękawice z paluchem. Jednak dopiero niedawno udało mi się wykonać do nich szal-komin. Ze względu na fakt, że wykorzystana przeze mnie włóczka (Punto nr 05) jest bardzo ciężka, nie mogłam skorzystać dokładnie z tego samego wzoru, co przy rękawiczkach, szal urwałby bowiem wówczas komuś głowę. Nie wspominając o kosztach owej włóczki, której zużycie było by wręcz gigantyczne… Powstał zatem taki milutki i ciepły komin.
Wzór z jakiego skorzystałam możecie pobrać tutaj.
Wykonana w ramach podziękowania dla pewnej miłej Pani…
Schemat pochodzi z daleko-wschodniej gazetki i możecie go sobie pobrać tutaj. W poniższej broszce wykorzystałam dwa kordonki „karat 8” – srebrny i łososiowy. Wielkość całości to około 5-6 cm.
Bardzo podoba mi się ten wzór, zaczerpnięty ze starej PRLowskiej książki. Musiałam dokonać w nim drobnych modyfikacji, ponieważ oryginał gabarytowo byłby niezły może na dziecko (szydło nr 4 = 1,25mm, 50g kordonka). Ogólnie rzecz biorąc kołnierzyk prezentuje się bardzo elegancko i wdzięcznie.
Pięknie wygląda zarówno na koszuli z kołnierzykiem – można go założyć wówczas pod ten zwykły, jak i na bluzce z okrągłym dekoltem, sweterku lub golfie. Możliwości jest mnóstwo i wszystko zależy wyłącznie od Waszego stylu 
Wszystkim zatem polecam go do wypróbowania. W mojej wersji (szydło 2mm) na jeden kołnierzyk potrzeba około 12g kordonka (u mnie zwykły bawełniany karat 8). Zamiast 20 elementów, zrobiłam 24, dodałam także sznureczek z 310 o.łańcuszka, przerobiony półsłupkami, za wyjątkiem ostatnich 5 oczek z obu stron (na kółeczka).
Oryginalny wzór kołnierzyka znajdziecie tutaj.
Praca nad nią zajęła mi kilka miesięcy, to fakt. Rezultat nie najgorszy muszę przyznać, choć mankamentem (niespodziewanym i nieprzewidywanym) okazała się trudność rozprasowania połączeń kwiatków… Może i udałoby się uzyskać bardziej płaski efekt, gdyby można tę koronkę bardziej nakrochmalić, ale wątpię by Ksiądz chciał mieć albę-zbroję, choć w naszych „ciekawych” czasach może się to okazać przydatne 
Początkowo koronka ta nie miała mieć żadnych prostych brzegów, jednak po uzyskaniu odpowiednich wymiarów, okazało się, że jej brzegi się zwijają, co psuło cały urok…
Nie pozostawało mi więc nic innego jak je wyrównać. Jak mi to wyszło – możecie zobaczyć na zdjęciach powyżej – pierwsze to fragment dolnej części alby, drugie – wykończenie rękawa.
Korzystałam z kordonka Ariadny „Muza 10”, który może nie należy do najcieńszych nici, ale za to zapewnia wieloletnią trwałość.
Wzór do tejże koronki pochodzi z zagranicznej gazetki i możecie go pobrać stąd.
Długo krążyłam, zanim wybrałam wreszcie właściwy wzór (znaleziony na koreańskiej stronce) i dobrałam odpowiednią włóczkę (Punto, kol. 05) do rękawiczek. Mogłoby się wydawać, że są bardzo trudne i wymagające wiele czasu, ale tak nie jest! Zajęły mi w sumie ok. 2 dni, ale nie spędzałam nad nimi dziennie więcej jak godzinkę, więc czas ich dziergania nieco mi się wydłużył…
Są mięciutkie, w kolorze surowego lnu i mają ażurowy przód z pączków. Efekt bardzo ładny, moim osobistym zdaniem, fajnie też leżą na łapkach. Te zostały wykonane na zlecenie i mam nadzieję, że zleceniodawczyni się spodobają 
Wreszcie! Kosztował mnie sporo pracy, bo to moje początki w robótkach na drutach, a tym bardziej we własnym projektowaniu odzieży. Jednak efekt wydaje mi się całkiem niezły, mimo iż pliski wokół rękawków i szyi robiłam oddzielnie, a dopiero później przyszywałam. Ze względu na małą ilość granatowej włóczki, musiałam wykorzystać samą kremową na rękawki, a tym samym miejscami widać szwy… Mam nadzieję jednak, że Kubuś nie będzie na nie zwracał większej uwagi.
Serdaczek wykonany z czystej bawełny (granatowej) oraz z włóczki bambusowej (kremowej). Aby ładnie się dopasował do dzidzioa i szybko nie rozciągnął (bawełna ma niestety taką właściwość), skorzystałam z elastycznego ściegu zwanego ryżem perłowo-żebrowym. Polega on na przerabianiu dwóch rządków – w pierwszym rzędzie wszystkie oczka robimy na prawo (oP), w drugim należy powtarzać *2 oP, 2 oL*, zaczynając zawsze od 2 oP. Pierwsze oczko polecam przerabiać zawsze na lewo (oL), a ostatnie zawsze na prawo (oP), wówczas otrzymamy ładny łańcuszek i robótka nie będzie się zwijać. Zapomniałam dodać, że chcąc skorzystać z tego wzoru, potrzebujemy parzystą liczbę oczek.
Przepraszam za jakość zdjęć, niestety niefortunnie dobrałam tło, a niestety nie mogę już powtórzyć zdjęć, bo serdaczek już u Kubusia.
Niestety okazało się, że standardowe wymiary mają się nijak do rzeczywistości i mój serdaczek jest zbyt mały na chłopca (na oko jego mamy). Niewiele jeszcze pozostało do jego skończenia, ale jakoś ze względu na brak motywacji nie udało mi się doprowadzić go do stanu używalności. Do wykończenia zostały plisy wokół szyi i ramion – dwie już są, do trzeciej i szycia muszę się zmobilizować. Jeżeli zdążę do mikołajek, to serdaczek dostanie Kubuś. Na obecnym etapie serdaczek wygląda tak:
To pewnego rodzaju wyzwanie… Nie robiłam bowiem jeszcze żadnego ubrania na drutach (w ogóle mam mają wprawę w robieniu na drutach). Podeszłam jednak do tego zadania z pewnym nieznanym mi dotąd pragmatyzmem. Pierwszy raz w życiu zrobiłam próbkę, rozpisałam ilość oczek, a nawet ćwiczyłam na osobnym egzemplarzu! Jestem z siebie dumna. Póki co serdaczek rośnie w oczach. Dziś zaczynam podkrój pachy, mam nadzieję, że się uda i nie zdezerteruję…
