Bardzo podoba mi się ten wzór, zaczerpnięty ze starej PRLowskiej książki. Musiałam dokonać w nim drobnych modyfikacji, ponieważ oryginał gabarytowo byłby niezły może na dziecko (szydło nr 4 = 1,25mm, 50g kordonka). Ogólnie rzecz biorąc kołnierzyk prezentuje się bardzo elegancko i wdzięcznie.

Pięknie wygląda zarówno na koszuli  z kołnierzykiem – można go założyć wówczas pod ten zwykły, jak i na bluzce z okrągłym dekoltem, sweterku lub golfie. Możliwości jest  mnóstwo i wszystko zależy wyłącznie od Waszego stylu

Wszystkim zatem polecam go do wypróbowania. W mojej wersji (szydło 2mm) na jeden kołnierzyk potrzeba około 12g kordonka (u mnie zwykły bawełniany karat 8). Zamiast 20 elementów, zrobiłam 24, dodałam także sznureczek z 310 o.łańcuszka, przerobiony półsłupkami, za wyjątkiem ostatnich 5 oczek z obu stron (na kółeczka).

Oryginalny wzór kołnierzyka znajdziecie tutaj.

Oto obiecany w poprzednim poście tutorial jak uszyć maszynowo piesia z bloga Cathe Holden (link do szytego ręcznie piesia znajdziecie tutaj).

Na angielskiej stronie z oryginalnym tutorialem (na samym dole) znajdziecie dwa pliki do pobrania – warto wyposażyć się w oba. Gdy je już wydrukujecie – odrysujcie formy i wytnijcie z zakupionego materiału (wystarczy kupić 20cm bieżących tkaniny) wszystkie elementy – uszy, łapki, ogonek, korpus, głowę i łatki (najlepiej w kontrastowym kolorze) pozostawiając wokół każdej części 0,5 cm zapas. Poniżej widać fragmenty piesia z przyszytymi łatkami. Na drugim zdjęciu widać okrągłą łatkę na kremowego piesia – należy jej brzeg przyfastrygować pod spód, a następnie przeszyć maszynowo, żeby się nie snuły włoski.

Łapki, uszy i ogonek składamy prawymi stronami do siebie, spinamy szpilkami lub fastrygujemy i przeszywamy na maszynie po konturze obrysu formy.

Po uszyciu kończyn, należy je wywrócić na drugą stronę i wypełnić fizeliną (jeżeli chcemy aby piesio nadawał się do prania) – ja posłużyłam się chińską pałeczką, która w takich momentach bardzo się przydaje 

A oto i uszka i ogonek – tych części nie wypychamy niczym 

 Przyszywamy łatki – półokrągłą na głowie, a okrągłą na tyle piesia – na tej ostatniej naszywamy pośrodku ogonek (zakładamy jego brzegi do wewnątrz przed przyszyciem).

Następnie przypinamy szpilkami nóżki do prawej strony pleców piesia (tej z ogonkiem), poniżej widać ogonek pośrodku 

Następnie przykładamy na to prawą stronę przodu piesia (tułowia oczywiście) i spinamy dość gęsto szpilkami. Nie polecam fastrygowania na tym etapie, ponieważ materiał lubi się tu podwijać, a szpilki trzymają go na właściwym miejscu. 

Pozostaje nam przyszyć nóżki maszynowo…

W ten oto sposób mamy przyszyte dolne odnóża piesia.

W taki sam sposób postępujemy w przypadku górnych łapek – przymierzamy, przypinamy, spinamy przód z tyłem  i przeszywamy maszynowo najpierw jedną łapkę, później drugą – szyjemy powolutku, bo wewnątrz będziemy mieć wszystkie łapki! U góry tułowia zostawiamy kilkucentymetrową dziurkę, przez którą wywiniemy piesia na właściwą stronę – gdy ktoś sobie o tym zapomni, może mu nie być wesoło… 

Gdy już tułów mamy uszyty, przechodzimy do szycia głowy. Przykładamy do siebie poszczególne części. Na przedniej części głowy mamy naszytą już łatkę (brzegi podwinięte i przeszyte maszynowo) – na niej naszywamy oczka i nosek – u mnie za oczka posłużyły guziki na tzw. stopce, a za nosek guzik – kuleczka.

Ze względu na fakt, że pieski były przeznaczone dla maluchów – chciałam się upewnić, że oczka nie zostaną wytargane przez materiał, dlatego podłożyłam pod guziki na lewej stronie kwadraciki z innej tkaniny – widoczne na zdjęciu poniżej…

Gotowa głowa z przyszytymi uszkami i oczkami wyglądała tak:

Teraz pozostaje już tylko wypełnić brzuszek i głowę fizeliną, zszyć brzegi (można spróbować maszynowo, ale są „twardsze”) i przyszyć głowę do tułowia i oto mamy piesia!

Życzę Wam powodzenia w szyciu piesków!

Wersję do druku PDF mojej wersji piesia znajdziecie tutaj.

Jakiś czas temu trafiłam na bloga Cathe Holden i zachwyciłam się jej DIY’em z pieskiem . Postanowiłam więc, że zrobię takie dwa. Dlaczego aż dwa? Hmmm, dlatego, że mam kuzynów – bliźniaków, którzy właśnie skończyli roczek i mogłyby się im spodobać…

Wybrałam się zatem po materiał i udało mi się kupić śliczną, misiatą i mięciutką (i strasznie się snującą :/) tkaninę. Chciałam by pieski były takie same, ale jednocześnie czymś się różniły i wpadłam na pomysł inwersji kolorów – jeden jest kremowo-kakaowy, a drugi kakaowo-kremowy, myślę, że to był dobry pomysł

Moja wersja nieco różni się od oryginału, ponieważ:

• wypełniłam pieski fizeliną, a nie ryżem/kaszą itp.
• użyłam innej tkaniny (snującej się)
• szyłam maszynowo
• nie postępowałam dokładnie wg instrukcji

Mogę za to powiedzieć, że przystosowałam tę wersję do potrzeb kobiet zmechanizowanych, które chciałyby wykorzystać ten jakże ciekawy (i darmowy) projekt. Niedługo zatem pojawi się mój opis czynności i mam nadzieję zachęci inne dziewczyny, mamy, babcie do uszycia takowych piesków/misiów dla swoich pociech. Pozdrawiam wszystkich i zapraszam już niedługo – postaram się wstawić swojego tutka najszybciej jak się da 

Jest malutka, a jednocześnie zawiera bardzo wiele przydatnych informacji – istny kondensat wiedzy, jaką powinien posiadać każdy rodzic. Książeczka ta pt. „Prawidła wychowania domowego. Kilka uwag dla rodziców wg dra Lauckharda.” została napisana przez Józefa Chmielewskiego i wydana w Wadowicach 1 1887 r., ma więc przeszło 125 lat, ale nic nie straciła ze swej aktualności…

Polecam ją wszystkim, którzy cieszą się łaską rodzicielstwa, wraz z życzeniem by wyciągnęli z tej książeczki jak najwięcej. Podaję Wam dwie wersje – do czytania i do druku (po spięciu/zgięciu otrzymacie z tej wersji książeczkę).

Kolokwialnie mówiąc – niebo w gębie! Już dawno nie udało mi się zrobić tak pysznego ucieranego ciasta – bardzo puszyste (niemalże jak biszkopt), o idealnej wilgotności i z kruchutką kruszonką.

• 15 dkg mąki (ok 3/4 szklanki) – u mnie krupczatka
• 15 dkg cukru (8 łyżek)
• 15 dkg tłuszczu (masła, margaryny)
• 4 jaja
• 0,5 łyżeczki proszku do pieczenia
• cukier waniliowy lub kilka kropel aromatu
• tłuszcz i bułka do formy
• owoce – np. 3 laski rabarbaru

Na kruszonkę: ok. 1/4 kostki masła (margaryny), ok 1-1,5 łyżki cukru, mąką (2-4 łyżki).

Masło (najlepiej ciepłe) ucieramy z cukrem mikserem, stopniowo dodając żółtka. Gdy masa będzie pulchna, ciągle mieszając dodajemy po łyżce mąki wymieszanej z proszkiem. Z białek ubijamy sztywną pianę i delikatnie mieszamy z resztą ciasta. Wylewamy ciasto na blachę (u mnie kwadratowa, wielkości średniej tortownicy) i posypujemy kruszonką.

Jak zrobić kruszonkę? Tłuszcz z cukrem rozpuszczamy na wolnym ogniu, lekko studzimy i dodajemy trochę mąki – mieszamy. Jeżeli konsystencja jest płynna – dodajemy więcej mąki, aż do uzyskania „klusek”. Musi więc powstać w miarę zbita masa. Nie polecam wrzucania naraz całej mąki, bo Wasza może mieć inne właściwości i może przez to wyjść zbyt twarda. Kruszonkę, jak nazwa wskazuje, kruszymy na ciasto.

Całość pieczemy ok. 45 minut w temperaturze ok 160 oC (u mnie  z termoobiegiem, jeżeli macie piekarnik bez tej funkcji – temperatura musi być nieco wyższa).

Smacznego!

Kilka zdjątek dla nieprzekonanych…

Prawdziwie zmartwychwstał, alleluja!

Przyjmijcie ode mnie życzenia prawdziwie Bożych Świąt – miłości przenikającej serca, radości głębokiej i wzniosłej oraz wszelkich potrzebnych Wam łask od Zmartwychwstałego.

Obraz przedstawia scenę Zmartwychwstania, pochodzi z ok. 1480r i został namalowany przez malarza z kręgu Dierika Bouts’a.

Dziś Niedziela Palmowa, zwana także Kwietną od sypanych podczas procesji kwiatów. Zwyczaj procesji z palmami pochodzi z XI wieku i wprowadzono go do liturgii w celu upamiętnia wjazdu Chrystusa do Jerozolimy w niedzielę tuż przed Jego Męką. Jezus wjechał do miasta na osiołku, dlatego też jeszcze do niedawna uroczystej procesji towarzyszyła drewniana figurka Chrystusa, siedzącego na osiołku, obecnie tę praktykę zaniechano. 

Figurka Chrystusa na osiołku (źródło: waltanie.blox.pl)

Tradycyjnie w Polsce na Mszę idzie się z palmą wykonaną z gałązek wierzbowych lub bukszpanu, przyozdobioną kolorowymi wstążkami i kwiatami z bibuły.

Palma nie może być wykonana z 'suszków’, ponieważ obrzęd poświęcenia palm dotyczy tylko i wyłącznie palm świeżych, a nie suszonych, choćby były najpiękniejsze. Świadomy katolik nie wybierze więc tzw. palmy wileńskiej (suszone i barwione trawy i mech), która jako jedyna jest dostępna na polskim rynku, ale postara się o jej wykonanie sam.

palma wileńska (źródło: parafianpnmp.ovh.org)

W Polsce zachowało się na całe szczęście jeszcze kilka tradycyjnych wersji palm, jak np. palma góralska (przyozdobione gałązki iglaków), czy też palmy kurpiowskie – wykonane ze ściętych drzewek, oplecionych gałązkami różnych krzewów.

Palma góralska (źródło: wiano.eu)

Palma kurpiowska (źródło: raptularz.blog.onet.pl)

Pięknym przykładem własnoręcznie wykonanej palmy może być ta poniżej…

palma wielkanocna z bukszpanu (źródło: ewadecu.blogspot.com)

Dlaczego w Polsce preferowano palmy wykonane z wierzby? Odpowiedź jest prosta – drzewo to potrafi rosnąć nawet w bardzo ciężkich warunkach, jest zatem symbolem zmartwychwstania i nieśmiertelności duszy.

Dawniej w Środę Popielcową ścinano gałązki wierzby i wstawiano do wazonu z wodą – na Niedzielę Palmową pięknie się zazieleniały i puszczały pędy – bazie, zwane także bagniątkami.

Jak donoszą stare kroniki, poświęcone bazie się zjadało – by głowa i gardło nie bolało, a zmielone dosypywano do leczniczych naparów dla ludzi i zwierząt. Dodawano je także do ziarna przeznaczonego na zasiew. Całe palmy natomiast wykorzystywano do ochrony domu przed burzami i gromami – w tym celu wsuwano gałązki za święty obraz. Bito się także palmami – nie w aspekcie pokuty, ale dla zachowania zdrowia 

Natomiast wykonane z poświęconych gałązek krzyżyki, wtykano w pole – miały uchronić je przed klęskami i przysporzyć  urodzaju. 

Do ciekawych zwyczajów ludowych (okolice Suwałk) należało budzenie śpiochów, poprzez smaganie ich wierzbowymi witkami, wraz ze słowami:

Nie ja biję – wierzba bije,

za tydzień – Wielki Dzień!

Jak za granicą wyglądają palmy wielkanocne można przeczytać w tym artykule.

 Wiadomości do tego posta czerpałam z takich pozycji  jak: „Kalendarz polski” J. Szczypki, „Zwyczaje w polskim domu” wyd. Publicat oraz „Rytuały, obrzędy, święta” L. Pełki.

To jedna z niewielu zup, którymi babcia mnie zawsze skusi  Jest pyszna i sycąca, więc sama od czasu do czasu wpadam na genialny pomysł by ją przygotować.

Potrzebne składniki:

• ok. szklanki białej fasolki, raczej z tych niedużych (tzn. nie jaśka)
• mała marchewka
• pietruszka
• po szczypcie suszonego majeranku, lubczyku i pietruszki
• sól, pieprz
• troszkę oliwki lub masła
• łyżka mąki
• garść makaronu – nitek
• woda – około litra

Pierwszą czynnością jest namoczenie fasolki (najlepiej na noc, czyli jakieś 8-10h), a później jej ugotowanie w osolonej wodzie. Niestety trwa to pewien czas (1,5-2h nawet), jednak nie sposób inaczej 

Po ugotowaniu, odlewamy wodę w jakiej gotowaliśmy fasolkę i zastępujemy ją wrzątkiem, wrzucamy pokrojone warzywka, przyprawy i gotujemy do miękkości (ok 15-20 min).

Osobno gotujemy makaron wg przepisu na opakowaniu.

W międzyczasie na suchej patelni wyprażamy mąkę, tak by się zrumieniła i na sam koniec dodajemy masło lub oliwkę. Dopiero, gdy ostygnie – to ważne! – wlewamy troszkę wody – tyle, by z naszej zasmażki zrobiła się dość rzadka paćka. Dopiero w takiej postaci wlewamy ją do zupy i doprowadzamy do zagotowania.

Na talerze nakładamy ugotowany makaron i nalewamy zupkę. Smacznego!

Praca nad nią zajęła mi kilka miesięcy, to fakt. Rezultat nie najgorszy muszę przyznać, choć mankamentem (niespodziewanym i nieprzewidywanym) okazała się trudność rozprasowania połączeń kwiatków… Może i udałoby się uzyskać bardziej płaski efekt, gdyby można tę koronkę bardziej nakrochmalić, ale wątpię by Ksiądz chciał mieć albę-zbroję, choć w naszych „ciekawych” czasach może się to okazać przydatne

Początkowo koronka ta nie miała mieć żadnych prostych brzegów, jednak po uzyskaniu odpowiednich wymiarów, okazało się, że jej brzegi się zwijają, co psuło cały urok…

Nie pozostawało mi więc nic innego jak je wyrównać. Jak mi to wyszło – możecie zobaczyć na zdjęciach powyżej – pierwsze to fragment dolnej części alby,  drugie – wykończenie rękawa.

Korzystałam z kordonka Ariadny „Muza 10”, który może nie należy do najcieńszych nici, ale za to zapewnia wieloletnią trwałość.

Wzór do tejże koronki pochodzi z zagranicznej gazetki i możecie go pobrać stąd.